Prolog

1.09.2014

Droga Mamo,

Minęło już 91 dni od twojego odejścia, każdy kolejny dzień jest coraz gorszy,

nie daję już rady. Kiedy byłam pewna, że Cię straciłam na zawsze, zrozumiałam ile dla mnie znaczyłaś, nadal nie mogę sobie wybaczyć tego, że pozwoliłam Ci pojechać samej do tej galerii i że tuż przed twoim wyjściem się pokłóciłyśmy. Nie byłam na to gotowa, nie byłam gotowa na twoje odejście. Nawet nie wiesz jak bardzo żałuję, że przez całe moje życie byłam dla Ciebie taka okrutna, że cały czas Cię denerwowałam, że nie chciałam Ci w niczym pomóc i że mówiłam Ci, że Cię nie kocham-to oczywiste, że Cię kochałam. Gdybym wiedziała co się stanie nie zachowywałabym się tak, byłam dla Ciebie niedobrą córką, nie zasługiwałaś na takie traktowanie, w końcu nic mi nie zrobiłaś, a ja Cię odrzucałam. "Docenisz jak stracisz, stracisz jeśli nie docenisz." To jedno zdanie dokładnie opisuje moją sytuację, może gdyby między nami było inaczej nie czułabym się tak bardzo winna i nie zadręczałabym się każdego dnia Twoją śmiercią. Prawda jest taka, że jesteś pierwszą osobą o której myślę gdy się budzę i ostatnią o której myślę przed snem. Nie ma chwili, w której nie żałowałabym tego wszystkiego co się stało. Wiem, że nie mogę cofnąć czasu i pewnie chciałabyś bym zaczęła normalnie żyć, bo myślisz, że mnie nie obchodziłaś. Całe wakacje siedziałam w domu, gdy raz wyszłam na dwór, poczułam, że nie powinnam tego nigdy więcej robić, bo nigdy nie chciałam z tobą chodzić na spacery więc czemu miałabym sama chodzić między alejkami, skoro mówiłam Ci, że tego nienawidzę? Jednak teraz zaczyna się szkoła, nie mam wyboru, będę musiała cały dzień być poza domem. Tak bardzo tego nie chcę, nie chcę iść do ludzi, boję się po tym co Ci się stało. Ty zawsze powtarzałaś, że ludzie nie są źli. Nie wierzę w to, tak to byś teraz żyła a ja bym pewnie na Ciebie krzyczała. Żałuję każdego przekleństwa, które wypowiedziałam w twoją stronę, jednak Ty się nigdy o tym nie dowiesz, nie dowiesz się jak teraz cierpię, bo Ciebie już nie ma i nigdy nie będzie.

Kocham Cię całym swoim sercem

Córka, która nigdy na Ciebie nie zasługiwała - Emily

Kolejne łzy spływają po moich policzkach, już nawet nie próbuję ich zatrzymywać. Wiem, że to i tak nic nie da. Nic nie zmniejszy tego bólu, który nieustannie czuję w klatce piersiowej. Jest tak już od trzech miesięcy. Codziennie od tamtego dnia piszę do niej listy, mając nadzieję, że to pomoże, jednak wcale nie pomaga. Jeszcze raz patrzę na kartkę, którą trzymam w rękach. Część liter nie da się nawet rozczytać, bo są przesiąknięte łzami, a tusz z długopisu jest rozmazany w paru miejscach. Nie ma takiego listu, który byłby idealny, bo nie jestem w stanie pohamować swoich emocji gdy piszę do niej o tym jak bardzo za nią tęsknię. Składam kawałek papieru na pół, po czym piszę na nim "91 dzień bez Ciebie". 

____________________________________________

Co sądzicie?