Rozdział 5

-Jeśli mi powiesz to może zmienię zdanie ale wątpię byś mogła przebić moją sytuację.

-Nie podpuścisz mnie. - Mrożę go spojrzeniem. Próbuję mu dać do zrozumienia, że nie ma mowy bym mu o czymkolwiek powiedziała ale do niego to chyba nadal nie dociera. Harry nie odpowiada. Może wreszcie zrozumie, że nie mam zamiaru nic mu powiedzieć i mnie zostawi. Dlaczego to na mnie zawsze wszyscy muszą się uwziąć? Dlaczego to ja mam zawsze takiego pecha? Gdyby mama tu była... ale jej nie ma, więc przestań o tym myśleć. Odwracam głowę w stronę szyby i wpatruję się w drzewa, które mijamy. Nawet nie mam pojęcia gdzie jedziemy. Tak właściwie nie ma to już dla mnie większego znaczenia. Moje życie nie będzie gorsze niż jest w tej chwili, jakby się zastanowić to nie mam nic do stracenia. To nie tak, że zamierzam mu w jakikolwiek sposób ulec. Po prostu nie mam zamiaru się w tej chwili z nim wykłócać, bo to i tak jest bezsensu. Harry niczego nie rozumie. Myśli, że tylko on może mieć prawdziwe problemy a to mi umarła mama i to mnie wszyscy zostawili gdy ich najbardziej potrzebowałam. Jest cholernym egoistą. Tak naprawdę w ogóle go nie znam a już go nienawidzę. Mówią by nie osądzać ludzi zanim ich się dobrze nie pozna ale w tym wypadku po prostu nie da się inaczej.

-Nie myśl tak dużo, bo ci głowa wybuchnie. - Oczywiście musiał coś powiedzieć. Musiał. Nie mógł wytrzymać pięciu minut ciszy, prawda? Nie dam mu tej satysfakcji, nie odezwę się.

-Nie chcesz wiedzieć gdzie jedziemy? - Mam to głęboko w dupie. Chcę tylko wrócić do domu. Czy naprawdę tak wiele wymagam od losu?

-Nienawidzę jak ktoś mnie ignoruję. - Słyszę, że podnosi głos.

-A ja nienawidzę egoistów. - Mówię do siebie, jednak na tyle głośno, że chłopak to słyszy.

-Czyli uważasz, że jestem egoistą? - Odwracam lekko głowę w bok. Widzę jak jego twarz przybiera czerwony kolor, a żyłka na jego szyi zaczyna pulsować. Harry naprawdę bardzo łatwo się denerwuje.

-Tak, zmusiłeś mnie do tego bym jechała z tobą samochodem, choć nawet cię nie znam. Ani przez chwilę nie pomyślałeś o tym, że może mam jakieś inne plany na ten dzień. Uważasz, że twoje problemy są ważniejsze od moich, choć nawet nie wiesz o co chodzi. Myślisz, że jak dobrze wyglądasz to wszyscy od razu będą na twoje zawołanie. Jesteś...

-A więc uważasz, że jestem przystojny? - Jego ton głosu momentalnie się zmienia.

-Kurwa, nie łap mnie za słowa! - Unoszę się.

-Sama to powiedziałaś. - Na jego twarzy widnieje niewielki uśmiech. On jest tak zmienny, że nie wiem jak ktokolwiek może z nim wytrzymywać.

-Chodzi mi po prostu o to, że według ciebie jesteś najważniejszy. Masz wszystkich innych w dupie. Myślisz, że każdy zrobi od razu to co chcesz. Ale wiesz co? W życiu nie zawsze dostajemy to czego chcemy. - Czuję jak pod moimi powiekami zbierają się łzy. Prawda jest taka, że nie gadałam z nikim przez bardzo długi czas, nie licząc paru słów zamienionych z tatą. To naprawdę nie jest takie łatwe, szczególnie gdy trafia ci się zadufany w sobie debil.

Mrugam parę razy, nie pozwalając spłynąć łzom. Najgorsze co bym mogła teraz zrobić to rozpłakać się w jego towarzystwie. 

____________________________________ 

Wybaczcie, że tak późno dodaję ale naprawdę nie miałam wcześniej czasu.... 

Cieszę się, że coraz więcej osób czyta bloga... 

Przepraszam za ten krótki i nudny rozdział, nic się w nim nie dzieję :( 

W kolejnym będzie już ciekawiej (tak myślę...)

Kiedy pojawi się kolejny rozdział zależy od was.

15 komentarzy = kolejny rozdział 

Jeśli do jutra tyle będzie, to rozdział pojawi się jutro :) 


1 osoba = 1 komentarz 
Jak pojawia mi się 10 komentarzy w tej samej chwili od anonima to chyba każdy by się domyślił, że to jedna i ta sama osoba (szczególnie, że są to komentarze typu "dalej")